آمار فروش تحلیلی آمار فروش بازی و کنسول در ماه مارس درباره قرنطینه به ما چه میگوید؟
تاریخ آغاز فصل پنجم Apex Legends مشخص شد
کامپیوتر گیمینگ Nox Mini توسط سایبرپاور در CES 2020 معرفی شد
نسخه جدید بازی Assassin’s Creed احتمالا بهزودی معرفی می‌شود
تاریخ انتشار Fallout 76 روی استیم مشخص شد
Scalebound به مرحله تولید بر نمیگردد دوشنبه ۲۱ بهمن ۹۸ | ۱۱:۰۱ ۱,۵۵۰ بازديد
اگرچه فیلم Uncut Gems (الماس‌های نخراشیده؟) یک فیلم سینمایی خوش‌ساخت و بسیار جذاب است، با عدم استفاده از پتانسیل موضوع برای رسیدن به مفهومی انسانی و درخور، نشان می‌دهد که در هدف‌گذاری بلندپروازی بلد نیست و به همان چیزی که در دسترسش قرار دارد، بسنده می‌کند. فیلم Uncut Gems دقیقا به همین دلیل با وجود کیفیتی که دارد، در لیست فیلم‌های برتر سال قرار نمی‌گیرد. در ادامه با نقد و بررسی فیلم Uncut Gems همراه بروزخبر باشید.
اگرچه فیلم می‌کوشد تا با خلق یک فضای شهری بی‌بدیل برای روایت داستان خود، مقدمات لازم برای پذیرش قصه از نظر زمان و مکان را فراهم آورد، فیلمنامه برای ادامه‌ی روایت به چیزی بیشتر از آن نیاز دارد. در این شرایط، فیلم‌ساز تلاش می‌کند تا با خلق شخصیت‌های قابل درک، این ضعف واضح در فیلمنامه را به شکلی پوشش دهد تا بتواند حرف‌های خود را بزند. در عین‌حال که شخصیت اصلی قصه با بازی استثنایی وپرهیاهوی «آدام سندلر» (Adam Sandler) به هدف خود یعنی تبدیل شدن به هسته‌ی اصلی قصه و روند داستان می‌رسد، ضعف او در شکل‌دادن به یک شخصیت کامل و فراگیر در سکانس‌های پر تنش احساس می‌شود و فیلمنامه را نیز همزمان تحت تاثیر قرار می‌دهد.
نقد فیلم Uncut Gems – شخصیت هاوارد از ابتدا تا انتها یک حالت و روحیه فرصت‌طلبی، قمار و بلندپروازی دارد که متاسفانه همه برای مادیات به کار می‌روند.سندلر در عین حال موفق می‌شود خود را کاملا به فیلم تحمیل کند و فضا را در تسلط کامل خود در بیاورد. آن‌چنان که فیلمنامه ایجاب می‌کند، شخصیت «هاوارد رتنر» قصه را با خود پیش می‌برد و در ایجاد فراز و نشیب‌های آن نیز به صورت مستقیم درگیر می‌شود. بخش اعظم قصه‌ی فیلم به تصمیمات هاوارد در طول آن وابسته است و به فراخور آن‌ها تغییر می‌کند. هاوارد در عین حال که از خود یک چهره‌ی کاملا هوشمند، مسلط بر فضا، جاه‌طلب و البته حریص خلق می‌کند، در حادثه‌ها عملکردی هوشمندانه از خود برجای می‌گذارد. این شخصیت موفق می‌شود در عین حال که یک انسان کاملا غرق در مادیات است، گهگاه بیننده را به همذات‌پنداری وا می‌دارد و واکنش‌های احساسی را از او طلب می‌کند.
اما شخصیت هاوارد تا جایی که به عنوان یک یهودیِ مال‌اندوز شناخته نشده، تنها یک انسانِ فرصت‌طلب محسوب می‌شود. جزئیات فیلمنامه کاری می‌کند که این شخصیت ابعاد دیگری یافته و البته به جای خارج شدن از کلیشه‌های مرسوم شخصیت‌پردازی، به آن‌ها نزدیک شود. تبدیل شدن هاوارد به یک تیپ آدم مشخص که در مراودات خود بسیار ریاکارانه و دغل‌بازانه ظاهر می‌شود، اتفاقی است که در فیلمنامه می‌افتد، اما بازی پرجزئیات و پرتنش آدام سندلر مانع از تکامل آن در بطن فیلم می‌شود. نوعی عدم هماهنگیِ نجات‌دهنده که در واقع نشان‌دهنده‌ی فروپاشی فیلم از درون و حفظ ظاهری است که کاملا چشمان بیننده را به روی ایرادات اساسی فیلم می‌بندد.
نقد فیلم Uncut Gems – استایل خاص فیلم ضمنا در برخی صحنه‌ها به صورت نمادین هم به کار گرفته می‌شود. مثلا هاوارد بارها در تنهایی خود و در آشفته‌ترین حال روحی، در میان چیزها به تصویر کشیده می‌شود. انسانی محاصره شده توسطِ اشیا.
فیلم دارای سبک و استایل مشخصی است که فضای پرتنش و پرهیاهویی را خلق می‌کند. عنصر «صدا» نقشی اساسی در به وجود آمدن این فضا و شکل‌گیری این استایل خاص ایفا کرده است. در فیلم شما صداهای بسیاری می‌شنوید که اتفاقا گاهی قابل تفکیک هم نیستند. شما باید به شنیدن دیالوگ‌های هاوارد در میان صدای بسیار محیط، ماشین‌ها، آدم‌ها و هیاهوی دیگر عادت کنید و هیچ چاره‌ای جز این نیست. تصاویر فیلم هم کم از این ندارند و دوربین یک نوع آشفتگی کنترل شده و به نظم آورده شده را ضبط کرده و نشان می‌دهد که با این فضا در تناسب و هماهنگی کامل است. هارمونی سبک بازی آدام سندلر، فضای ناآرامی که حضور رنگین‌پوستان در فیلم می‌سازد و خلق شخصیت‌های مزدور دیگر در دل داستان، با این فضای پرهیاهو هم از جمله نکات مثبتی است که فیلم را کاملا تحت تاثیر خود قرار داده است. انتخاب سبک موسیقی متناسب با زمان داستان فیلم هم قطعه‌ی تکمیل‌کننده‌ی پازل فضاسازی داستان است. نویز، آمبیانس و سازهای الکتریکی که صدای آن‌ها همواره به گوش می‌رسد و با صدای پس‌زمینه تلفیق می‌شود و گاه و بی‌گاه ریتم عوض می‌کند، یک هماهنگی عجیب و افسارگسیخته با روند داستان و شخصیت‌های فیلم دارد.
اگرچه این استایل ساخته شده در یک سوم ابتدایی فیلم به خوبی مورد استفاده قرار می‌گیرد، در ادامه کم‌کم به عنصری اضافی نزدیک می‌شود که بیش از هر چیز تحمیل شده بودن آن را می‌رساند. پرداختِ متظاهرانه و نامتناسب سکانس‌های میانی فیلم با این استایل، با متن منافاتی عجیب دارد که باز هم توسط بازی هنرمندانه‌ی آدام سندلر کنترل می‌شود. سندلر در طول فیلم، بارها آن را از نابودی کامل نجات می‌دهد و توپ را به زمین بازی برمی‌گرداند تا حداقل روند داستان قابل پیگیری باشد. درست است که در سکانس‌هایی مثل ربوده شدن هاوارد، مهمانی با حضورِ ویک‌اند (The Weekend) و… این استایل جواب می‌دهد، در سکانسی مثل مزایده چندان محلی از اعراب ندارد.
نقد فیلم Uncut Gems – شرط‌بندی نوعی بروز هیجانِ انسانِ است که در این فیلم تنها قرن بیست و یکمی ترسیم شده و از طریق تلویزیون پیگیری می‌شود و با تلفن همراه قابل پیگیری است.به هر ترتیب داستان فیلم Uncut Gems ادامه می‌یابد تا به فصل درخشان شرط‌بندی پایان فیلم برسد. زمانی که روایت، کارگردانی و بازی بازیگران در یک راستا به کمک فیلم می‌آیند و دست کم آن را از یک اثر متظاهر به یک فیلمِ قدرتمند تبدیل می‌کنند که می‌تواند برای دقایقی نسبتا طولانی نفس را در سینه‌ی بیننده حبس کند و او را میخکوب در لبه‌ی صندلی خود نگه دارد. فیلمنامه با هوشمندی خاصی با استفاده از جزئیاتی ظریف به خواسته‌ی خود می‌رسد، کارگردان با خلق یک فضای عجیب و استادانه تنش و تعلیق فیلم را چند برابر می‌کند و آدام سندلر با بازی خود شخصیت هاوارد را به یک بلوغ احساسی و منطقی می‌رساند که تا کنون از او بعید دانسته شده است.
در همین حال، فیلم با تدوین حساب شده و با نبوغی مثال زدنی، در رفت و برگشت‌های اساسی بین فروشگاه و کازینو خطی فرعی از تنش و تعلیق ایجاد می‌کند که موازی با خط اصلی در حرکت است اما گهگاه از آن پیشی می‌گیرد. دست آخر هم یکی از بهترین فریب‌های فیلم رقم می‌خورد و با یک مچ‌کات عجیب و لذت‌بخش از صحنه‌ی به قتل رسیدن هاوارد به گرفتن ساک‌های دستی پر از پول توسط مرد غریبه در کازینو می‌رسیم که طبق قاعده این معنا را می‌رساند که دختر هم به قتل رسیده و یک باخت دیگر هم برای دار و دسته‌ی هاوارد رقم خورده است. اما بعد یک روزنه‌ی امید باز می‌شود و در آخر همه چیز به سکانس اول فیلم برمی‌گردد. آیا هاوارد زنده می‌ماند؟
هیچ مهم نیست که فیلمنامه را چه کسی نوشته، فیلم را چه کسانی کارگردانی کرده‌اند و فیلم‌بردار، صدابردار و تدوین‌گر چه کسانی هستند. در نهایت تصویری که از این فیلم در ذهن بیننده ثبت می‌شود، تصویر آدام سندلر است که در نقش هاوارد بازی می‌کند و نشان می‌دهد که چه بازیگر توانا و قدرتمندی است. تصویری که ماندگار نخواهد بود مگر در کارنامه‌ی آدام سندلر. داستانی که در ذهن نمی‌ماند مگر با سکانس پایانی. فیلمی که به خاطر نخواهیم آورد، مگر با احساس دلهره و خشم ناگهانی در نقطه‌ی پایان.
در این مطلب به معرفی برد پیت، بازیگر و تهیه‌کننده معروف آمریکایی خواهیم پرداخت و با وی بیشتر آشنا می‌شویم با بروز خبر همراه باشید.ویلیام بردلی پیت که بیشتر با نام برد پیت شناخته می‌شود، در ۱۸ دسامبر ۱۹۶۳ در شهر شانی در ایالت اوکلاهاما به دنیا آمد. پدر او در یک شرکت و حمل‌و‌نقل فعال بود و مادرش به‌عنوان مشاور در مدرسه کار می‌کرد. او یک خواهر و برادر داشت و به‌همراه خانواده‌اش به شهر اسپرینگفیلد در ایالت میزوری نقل مکان کرد و در این شهر بزرگ شد. او در رشته خبرنگاری تحصیل کرد و با نزدیک شدن به آن متوجه علاقه خیلی زیادش به بازیگر در سینما شد و از آنجایی که در شهر میزوری شرکت فیلمسازی نبود، او تصمیم گرفت تا به لس‌آنجلس نقل مکان کند و درست دو هفته قبل از دریافت مدرکش، به این شهر سفر کرد. پیت پیش از آنکه فعالیتش را در سینما آغاز کند، به‌عنوان پیش خدمت در غذافروشی‌ها و رانندگی در لباسی شبیه به مرغ فعالیت و امرار معاش می‌کرد. برد پیت فعالیتش در سینما را با بازی در سیاهی‌لشکر از سال ۱۹۸۷ آغاز کرد. فیلم The Dark Side of the Sun اولین نقش جدی و مهم پیت در سینما بود که در سال ۱۹۸۸ منتشر شد؛ فیلمی که قطعا پیت دوست ندارد آن را به یاد بیاورد. برد پیت اما حالا نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در اسکار ۲۰۲۰ شده است و چه بهانه‌ای از این بهتر تا نگاهی به کارنامه و زندگی وی داشته باشیم.
در سال ۲۰۰۹ پیت بار دیگر با تارانتینو و اینبار در فیلم Inglourious Basterds همکاری کرد.پیت برای بازی در فیلم بابل برای سومین‌بار نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب شد، اما در اسکار یا بفتا شاهد نامزد شدن او نبودیم. پس از بازی در فیلم The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford که توفیقی برای پیت نداشت، پیت در سال ۲۰۰۸ در ابتدا در اولین همکاری با جوئل و اتان کوئن در فیلم Burn After Reading همکاری کرد تا یکی از نقش‌آفرینی‌های محبوب این شخصیت را نیز شاهد باشیم. پیت در سومین همکاری مشترک خود با دیوید فینچر در فیلم The Curious Case of Benjamin Button بازی کرد که برای بازی در این فیلم توانست برای دومین‌بار نامزد دریافت جایزه اسکار شود و علاوه‌بر اینکه او برای چهارمین‌بار نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب شد، برای اولین‌بار توانست به‌عنوان بازیگر در جوایز بفتا نامزد دریافت جایزه شود. در سال ۲۰۰۹ پیت بار دیگر با تارانتینو و اینبار در فیلم Inglourious Basterds همکاری کرد که با وجود تحسین‌های زیاد، در فصل جوایز چندان برای پیت توفیقی نداشت و با اینکه فیلم در ۶ بخش نامزد اسکار شد، اما خبری از پیت در بین آن‌ها نبود.
بااین حال، پیت در سال ۲۰۱۹ نشان داد که هنوز حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و در طول سال ۲۰۱۹ شاهد حضور او در فیلم Ad Astra به‌کارگردانی جیمز گری، بودیم که بازی او در این فیلم با تحسین زیادی مواجه شد، اما در فصل جوایز خیلی نتوانست برای این فیلم خوش بدرخشد. بااین حال، پیت در همکاری جدیدش با تارانتینو در فیلم روزی روزگاری در هالیوود بسیار خوش درخشیده و نه تنها توانست نظر مثبت منتقدان و تماشاگران را جلب کند، بلکه برای بازی در این فیلم بار دیگر توانست به‌عنوان بازیگر در فصل جوایز حضور پیدا کند و برای این فیلم نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب، اسکار و بفتا شده که در حال حاضر در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در دو مراسم گلدن گلوب و بفتا این جایزه را دریافت کرده و به‌نظر می‌رسد که پیت شانس زیادی دارد تا اینبار به‌عنوان بازیگر برنده جایزه اسکار شود. برنامه آینده پیت مشخص نیست، اما گفته می‌شود که او قرار است در فیلم Babylon به‌کارگردانی دیمین شزل و با بازی اما استون به ایفای نقش بپردازد.
کاتلین کندی، رئیس استودیوی لوکاس فیلم تایید کرد که فیلم Indiana Jones 5 داستان فیلم‌های قبلی مجموعه را ادامه می‌دهد و یک ریبوت نیست. فیلم Indiana Jones 5 (ایندیانا جونز ۵) در راه است و هریسون فورد قرار است تا باری دیگر برای ایفای نقش ایندیانا جونز بازگردد. قسمت پنجم فیلم Indiana Jones اخیراً با یک سال تاخیر مواجه شد، اما حالا مطابقِ تازه‌ترین اخبارِ سینما و تلویزیون، کاتلین کندی، رئیس استودیوی لوکاس فیلم اعلام کرد که این فیلم در چه مرحله‌ای از تولید به سر می‌برد و بینندگان با چه فیلمی طرف خواهند بود. در حاشیه‌ی مراسم بفتا، کندی در گفت‌وگویی با BBC اظهار داشت که تیم آن‌ها درحال‌حاضر مشغول کار روی فیلمنامه است و به محض تکمیل آن، کارِ فیلمبرداری آغاز می‌شود. او در ادامه تایید کرد که فیلم Indiana Jones 5 یا هر نام دیگری که لوکاس‌فیلم برای آن انتخاب می‌کند، ادامه‌ی داستان فیلم‌های قبلی را روایت می‌کند و ریبوتی برای مجموعه نخواهد بود. پیش از تایید این موضوع، حدس‌وگمان‌هایی از اینکه فیلم Indiana Jones 5 ریبوتی برای این مجموعه با یک بازیگر تازه برای ایفای نقش ایندیانا جونز است، وجود داشت، اما ظاهراً این اتفاق هرگز رخ نخواهد داد. کندی در این‌باره اظهار داشت:
دیوید کپ، فیلمنامه‌نویس، کارگردان و تهیه‌کننده‌ی معروف سینمای هالیوود که نگارش فیلمنامهی آثار سینمایی مشهور زیادی را در کارنامه دارد، در مهرماه امسال اعلام کرد که «باری دیگر در حال کار روی فیلمنامهی قسمت پنجم ایندیانا جونز است و فکر می‌کند که اینبار ایده‌ی خوبی برای آن دارد، اما باید دید که چه پیش می‌آید». از آن‌جایی‌که کپ فیلمنامهی آثار برجسته‌ای نظیر Mission: Impossible (ماموریت غیرممکن)، Lost World: Jurassic Park (جهان گمشده: پارک ژوراسیک)، Panic Room (اتاق وحشت)، Mortdecai (موردکای)، The Mummy (مومیایی) و Carlito's Way (راه کارلیتو) را به رشته‌ی تحریر درآورده، جای هیچ‌گونه نگرانی در مورد فیلمنامهی Indiana Jones 5 وجود ندارد.
نقد فیلم The Dead Don’t Die – «بیل ماری» و «آدام درایور» دو شخصیت محوری فیلم هستند که داستان با آن‌ها آغاز می‌شود و با آن‌ها به پایان می‌رسد. تجربه‌ی کوتاه این دو مامور پلیس شگفت‌انگیز از یک آخرالزمان زامبی‌دار در واقع داستان اصلی فیلم جارموش است.
به عنوان بخشی مهم از جامعه‌ای که جارموش به تصویر می‌کشد، فضای این خوابگاه (اردوگاه یا هر چه…) که مختص بچه‌ها است موهوم، عجیب و آخرالزمانی به نظر می‌رسد، اما هیچ تعریف و توضیحی از آن در فیلم ارائه نمی‌شود.
«زلدا وینستون» با بازی «تیلدا اسوینتون» (I Know!) یکی دیگر از شخصیت‌هایی است که جهانِ جارموش برای کامل شدن به حضورشان نیاز داشته، فارغ از اینکه در داستان فیلم کارکردی داشته باشد یا نه.
نقد فیلم The Dead Don’t Die – استفاده‌ی جارموش از تام ویتس به عنوان بازیگر، کم‌کم به یکی از کلیشه‌های فیلم‌های او تبدیل شده است، اما حضور «سلنا گومز» در فیلم جدیدش، یکی از حربه‌های او برای فروش بیشتر محسوب می‌شود که حالا مدت‌ها است توسط افرادی مثل وودی الن هم در سینمای کم‌تر مین استریم آمریکا استفاده می‌شود.
